"Spider-Man: Niebieski" jest kolejnym przykładem ich owocnej kooperacji. To podróż do beztroskich czasów, gdy Peter Parker był jeszcze studenciakiem, a jego życie było nieco mniej skomplikowane. Żadnych kosmicznych symbiontów, klonów, porwanych dzieci, zmartwychwstających Osbornów, pajęczych totemów, paktów z diabłem czy Doktora Octopusa w czerwono-niebieskim kostiumie. Po prostu pranie złoczyńców po pyskach, użeranie się z J.J. Jamesonem, kochająca Ciocia May i kumple (lepsi lub gorsi), a do tego Peter pod urokiem dwóch przepięknych dziewczyn: Mary Jane Watson i Gwen Stacy, zastanawiający się którą z nich wybrać i obawiający się czy którakolwiek będzie chciała wybrać jego.
Powagi całej historii dodaje znany wszystkim fanom Pajęczaka fakt, że Gwen czeka tragiczny koniec - śmierć z rąk szalonego Zielonego Goblina. Będzie to jedno z najważniejszych, ale i najtragiczniejszych wydarzeń w życiu Człowieka-Pająka, ale choć nie zobaczymy go w "Niebieskim", bo dzieje się dużo później, to wiedza o nim jest konieczna dla lepszego zrozumienia tego komiksu. Na szczęście wydawca we wstępie dostarczył wszelkie niezbędne informacje, które pozwolą cieszyć się lekturą bez ciągłego zastanawiania się o co chodzi. A ponadto przez całą historię poprowadzi nas sam Peter Parker - Niesamowity Spider-Man. Zgodnie z pomysłem Loeba Peter, będący już mężem Mary Jane wraca pamięcią do wydarzeń sprzed lat, nagrywając na dyktafon "list" do nieżyjącej ukochanej - Gwen. Jest to moim zdaniem pomysł bardzo udany i świetnie się sprawdza. Dzięki takiemu podejściu zarówno czytelnicy, jak i Peter wiedzą jakie będą następstwa zdarzeń opisanych w komiksie, ale zachowują do nich pewien dystans, ale jednocześnie mogą się identyfikować z Peterem-narratorem i Peterem-studentem.
Przez karty "Niebieskiego" przewija się cała plejada pierwszorzędnych przeciwników Człowieka-Pająka. Walczy on z Zielonym Goblinem, Nosorożcem, Kravenem Łowcą, Sępem (a nawet dwoma!), Jaszczurem. Jednak pojedynki z poszczególnymi złoczyńcami dzieją się tak naprawdę na marginesie właściwej historii, którą jest życie prywatne Petera, ze szczególnym uwzględnieniem jego miłosnych perypetii. Dzięki takiemu podejściu fabuła jest bardziej zbalansowana i nie opiera się na samym tylko okładaniu złych facetów pięściami. Zresztą dzięki talentowi Jepha Loeba rozterki sercowe Parkera są nawet bardziej ekscytujące niż potyczki Spider-Mana.
Uroku (i to jakiego!) temu tomikowi dodają rysunki Tima Sale'a, którego zadeklarowanym fanem jestem od pierwszego wejrzenia, czyli prawdopodobnie od chwili, gdy TM-Semic wypuściło na polski rynek Mega Marvela "Wolverine/Gambit: Ofiary" (a był to chyba rok 1995). Potem była świetna historia "Blades" w Batmanie, a wreszcie "Batman: Halloween" w Top Komiksie. Jak widać już same rysunki pana Sale'a wzbudzają we mnie wspomnienia, a w takiej z założenia sentymentalnej opowieści to ich dodatkowy atut
Jednak doceniam warstwę graficzną "Spider-Man: Niebieski" nie ze względu na słabość do wcześniejszych prac jej autora, a ze względu na jej jakość samą w sobie. Z jednej strony prosta kreska Sale'a doskonale pasuje do historii, którą opowiada nam Loeb. A z drugiej mimo, że jego rysunki, zwłaszcza postaci są oszczędne, to tła są tak bogate i szczegółowe, że można się nimi zachwycać przez dłuższą chwilę. Właściwie każdy kadr zasługuje na to, żeby poświęcić mu chwilę uwagi. Nadto najwięksi przeciwnicy Spider-Mana w interpretacji Sale'a wyglądają nieco inaczej niż zwykle, co jest ciekawą odmianą. Wyjątkiem jest tu Lizard/Jaszczur, który w wersji z "Niebieskiego" jakoś nie przypadł mi do gustu.
Dodatkowym smaczkiem są nawiązania do starych okładek, które uważny czytelnik zauważy na kartach "Spider-Mana: Niebieskiego" oraz przedstawione na nowo sceny ze starych komiksów. W ogóle cały ten komiks to piękny hołd, trybut złożony postaci Spider-Mana i jego twórcom, a przy okazji wyraz miłości ze strony Loeba i Sale'a, którzy pewnie za młodu zaczytywali się przygodami Człowieka-Pająka autorstwa Stana Lee i Johna Romity.
Mógłbym właściwie w tym miejscy zakończyć stwierdzeniem, że "Spider-Man: Niebieski" to po prostu kawał dobrego komiksu, wartego polecenia każdemu miłośnikowi Człowieka-Pająka i komiksu superbohaterskiego w ogóle. I pewnie bym tak zrobił gdybym nie natknął się wczoraj na recenzję tej pozycji na blogu Tomka Kleszcza. Publikuję na tym blogu swoje własne opinie na temat komiksów i zwykle nie konfrontuję ich z wypowiedziami innych, ale z tym co napisał Tomek nie zgadzam się tak bardzo, że postanowiłem się odnieść.
Jak łatwo się domyśleć, Tomek Kleszcz nie jest entuzjastą "Niebieskiego". Krytykuje zarówno scenarzystę, jak i rysownika. Uważa, że Jeph Loeb poszedł na łatwiznę, wprowadzając narrację z punktu widzenia Petera, nagrywającego swoje przemyślenia dyktafonem. Co sądzę o tym zabiegu napisałem już wcześniej, więc nie będę się powtarzać. Faktem jest, że oceniam go dokładnie odwrotnie. Choć w tym przypadku jest to kwestia subiektywna, ktoś inny może być zwolennikiem narratora wszechwiedzącego.
Tomek zarzuca też Loebowi, że nie wyjaśnił dlaczego Mary Jane i Gwen interesują się biednym kujonem, kiedy obok mają przystojniaka Flasha i "dzianego" Harry'ego. Być może znajomość oryginalnych zeszytów "Amazing Spider-Man", na których opierali się Loeb i Sale, byłaby tu pomocna, ale choć ich nie czytałem nie mam problemu z wytłumaczeniem tego, co się dzieje między dziewczynami a Peterem. Wyjaśnień jest co najmniej kilka. Po pierwsze, miłość jest ślepa. Po drugie, dziewczyny widziały w Peterze "coś więcej" niż tylko nudnego okularnika. Po trzecie i najbardziej prawdopodobne, wiedziały, że w Peterze jest "coś więcej", bo po prostu domyśliły się, że jest Spider-Manem, o czym zresztą Peter wspomina. Nie wystarczy?
Kolejny zarzut brzmi: "Mary Jane sprawia wrażenie pustej imprezowiczki, którą tak naprawdę nigdy nie była". Cóż, faktycznie taka nie była, ale aż nazbyt często sprawiała takie wrażenie, spoważniała dopiero z czasem, a scenarzyści wyjaśnili nawet, że jej imprezowe życie było sposobem na odreagowanie problemów rodzinnych. Zatem i tym razem nie zgadzam się z oceną scenariusza Loeba.
Dalej dostaje się także Sale'owi. Jego rysunki są określone jako proste, praktycznie pozbawione mimiki postaci. Zgadzam się tylko z pierwszą częścią zdania. Co do mimiki postaci to polecam poniższe zestawienie twarzy bohaterów "Niebieskiego". Sale rzeczywiście rysuje prosto, ale nie oznacza to byle jak czy prostacko tylko subtelnie, a to kolosalna różnica.
Zdaniem Tomka "Spider-Man: Niebieski" to komiks, który miał się skupiać na emocjach, a nie na obrazach, ale nawet to mu się nie udało. Tym razem również posłuże się przykładem z samego komiksu, który moim zdaniem pokazuje, że są w nim tak emocje, jak i przyciągające uwagę obrazy.
Choć się z Tomkiem zupełnie nie zgadzam w ocenie "Niebieskiego", to jestem mu wdzięczny za dostarczenie mi tylu dodatkowych argumentów przemawiającym na korzyść tego komiksu, który jak już wspomniałem uważam za dobrą lekturę z bardzo dobrą oprawą graficzną. Zachęcam jednak do samodzielnego wyrobienia sobie zdania na jego temat.
Ocena: 7/10
Tytuł: Spider-Man: Niebieski
Scenariusz: Jeph Loeb
Rysunki: Tim Sale
Kolory: Steve Buccellato
Okładka: Tim Sale
Tłumaczenie: Marek Starosta
Oryginalne zeszyty: Spider-Man: Blue #1-6 (lipiec 2002 - kwiecień 2003)
Ilość stron: 164
Wydawnictwo: Hachette
Cena okładkowa: 39,99 zł
"Zdaniem Tomka "Spider-Man: Niebieski" to komiks, który miał się skupiać na emocjach, a nie na obrazach, ale nawet to mu się nie udało."
OdpowiedzUsuńKomu łza się nie zakręciła w oku przy ostatnich dwóch stronach ten nie ma serca.
My point exactly:)
UsuńKamilu. zrób coś z tym tłem, bo kiepsko się czyta tekst gdy pod tym białym tłem prześwitują grzbiety komiksów
OdpowiedzUsuń